Extreme Heat Wave is scorching US West Coast

Extreme Heat Wave is burning down precious Forests in US West Coast. This is certainly an alarming news.

From past few years Wildfires are increasing every single year. Step by step they are burning down our mother earth's lungs - that is precious forests. Something must be done to stop them.


Below is the extract from - https://www.nbcnews.com/news/us-news/firefighters-make-progress-2-large-wildfires-california-oregon-n1273783

--------------------

Thousands of firefighters across 12 US states are battling wildfires that have burned down more than 850,000 acres as extreme heat waves continue to scorch the West US, officials said.

California is coming off what fire officials said was one of the state's worst years for wildfires.

Personal experience of Cap Oniel Dhir

Hari Om, 

I wish to narrate an incident which  recently happened. I remember the words of Sadguru Param Pujya Bapu in one of his discourses, that even if you are in the middle of the ocean,I will save you . How true these are.

 Bapu is always by the side of his Shraddawans, which is very comforting in every tough situation. Recently you all know it very well, that Super Cyclone Tauktae created havoc , wherever it passed through. Near the eye of the storm ( about 50 kms diameter), the wind was gusting more than 200 km/ hr and wave height was about 30 feet.  Our ship , M.V Celestial which works for ONGC was operating in Mumbai High North field. All vessels try to avoid eye of the storm because the consequences can be devastating.

 Our ship on 16th May night started moving Eastward towards the coast to be away from the storm at least 100 kms but the storm had picked up speed and wind speed increased tremendously to about  120 km/ hr and wind started blowing from easterly direction. Our ship which was doing a speed of 25 km / hr, could not move forward with all its power. In fact the ship was pushed in the Westerly direction at a speed of 10  km / hr. By 17th morning, the situation for our ship became very precarious. 

The ship's Captain called up on 17th morning and said he is drifting towards the " Eye of the Storm". There was fear and remorse in his voice. We from office comforted him that we will contact ONGC  for external help and discussed options in terms how he should steer to get out of the storm  . 

I contacted ONGC but they expressed their helplessness in such heavy weather for extending any outside support to pull out our ship . When this talk transpired, my heart sank. Being a Captain, I knew the impending danger with 17 people on the ship. 

The storm was just 50 kms south of the ship and the Eye of the Storm" would pass over our ship in about 3 hrs, which would twist our ship into mangled remains. I shuddered to this thought and as I turned around,there was photo of Bapu,Aai and Dada in front of me. I prayed to Param Pujya Bapu that if anybody on this Earth can save our ship and it's 17 people, it's ONLY YOU.  Just for your information when storm is moving North , the right hand side of the path of the storm is dangerous area and left side is navigable safe area. Now as the ship was drifting westward, her drift speed increased to about 20 kms/ hr, which took our ship to left side of the storm's path. For next three hours,we were bracing ourselves for a news, we were not ready for. 

Around 1600 hrs, we called our ship, he told us that the storm has passed on his right side and presently he was 20 kms south of the storm and he was moving away safely. They witnessed wind speeds gusting to 250 km/hr and faced themselves in the jaws of death. But the Captain informed us that there was some divine power which made them ride such Rough Seas with ease as if like a Flower on top of the Waves. Imagine Not a scratch to the ship and it's people. I bowed in front of Param Pujya Bapu, Aai and Dada for all their Love and Care.

 I profusely chanted Ambadnya, Nath Samvid with tears in my eyes. Our Param Pujya Bapu always keeps his promise to his Shraddawans. All we need to do is to have firm faith in our Param Pujya Bapu and hold on to His Lotus Feet firmly. I also wish to share that we have Mothi Aai and Bapu's photo on our ship, constantly blessing our ship and it's people. 

Jai Jagdambe Jai Durge. 

🙏🙏 Capt Oniel V Dhir

तुलसीपत्र १५१६ extract

तुम्ही सर्वजण अत्यंत भाग्यवान आहात कारण भगवान #त्रिविक्रमाचे रुप प्रत्यक्ष पाहणे हे फक्त सत्ययुगातच शक्य असते.तुम्हाला ते त्रेतायुगात प्राप्त झाले आहे ह्यापुढील काळात '#श्रीराम 'रुपाने त्रिविक्रमाचे एक स्वरूप वसुंधरेवर चालेल, वावरू, कार्य करेल.नंतर व्दापारयुगात अशाच प्रकारे स्वंयंभगवानाचे 'श्रीकृष्ण 'रुप वसुंधरेवर लीला करेल. परंतु श्रीराम व श्रीकृष्ण  ह्यांचे  मूळरुप ओळखणारे लोक तेव्हाही अगदी थोडेच असतील. 

मात्र कलियुगाच्या अंतिम चरणाच्या सुरुवातीला श्रीराम व श्रीकृष्ण ह्याचे एकत्रित स्वरुप, एकरुप व संयुक्त भाव घेऊन स्वयंभगवान त्रिविक्रम श्रद्धावानांसमोर उकलून दाखविला जाईल त्याचे नाम, रुप व कार्य सर्व श्रद्धावानांना पाहता येईल. का कारण कलियुगाचा अंतिम चरण'मत्स्य युग' हे नाम धारण करून सुरू झाल्यानंतर दोन पर्याय उरतील. 

१)जगातील अनाचार अधिकाधिक वाढतच गेला व भक्ती क्षीण झाली, तर मग फक्त अडीच हजार वर्षेच उरतील व त्यानंतर प्रलय होईल आणि प्रलयानंतर परत सर्व अभक्त मानव पुन्हा प्राणियोनीत जन्म घेऊन ८४लक्ष योनीचा प्रवास करीत करीत अर्थात सतत दु:खे भोगत भोगत पुन्हा मानव बनतील. आणि तेसुद्धा आधील युगातील आपापली पापे बरोबर घेऊनच -अर्थात अशा अभक्तांना त्या नवीन कल्पात सत्ययुग, त्रेतायुग व व्दापारयुगात जन्मच मिळणार नाही - थेट काळ्या कलियुगात मानव म्हणून प्रवेश मिळेल. 

२)परंतु भगवान त्रिविक्रमाला असे व्हावयास नको आहे 

आपल्या भक्तांना तरी अधिक चांगली संधी मिळावी,असे त्याला मनोमन वाटते आणि म्हणून त्याने  जगदंबेची तपश्चर्या करून हा दुसरा पर्याय तयार केला आहे. 

हा दुसरा पर्याय म्हणजे जे जे कुणी हातून चुका घडत असताना सुद्धा,दु:खात व सुखातही स्वयंभगवान त्रिविक्रमाचा मंत्रगजर करत राहतील,त्यांच्यावर अत्यंत प्रेम करतील, त्याच्या चरणांशी घट्ट बांधून घेतली आणि त्यांच्या अधिकाधिक जवळ जाण्याचा अधिकाधिक प्रयास करतील, त्यांना आणि फक्त केवळ त्यांना भगवान त्रिविक्रम त्या प्रलयातून  स्वतः वाचवेल - ह्यासाठी संनिहिताच नौका बनेल.

बाकीचे सर्व प्रलयात नष्ट होतील. परंतु निसर्ग नष्ट होणार नाही आणि त्रिविक्रमाचे भक्त थेट कलियुगाच्याच पुढील भागात प्रवेश करतील व तो भाग अडीच लाख वर्षे इतका असेल आणि त्या अडीच लाख वर्षामध्ये ह्या प्रलयातून वाचलेल्या त्रिविक्रमभक्तांना त्यांची गतजन्मातील सर्व पापे माफ केलेली असतील आणि त्यामुळे ते सर्वजण पुढील प्रत्येक जन्मात अत्यंत सुखाने, आनंद करीत, एकही रोग न होता, एकही संकट न येता फक्त यश आणि यशच मिळवत राहतील आणि मग महाप्रलयानंतर स्वयंभगवानाच्या साकेतलोकामध्ये आणि अर्थात भर्गलोकामध्येही सुखाने कालक्रमण करतील -त्यांना त्यानंतरच्या युगामध्ये फक्त प्रारब्ध-हीन जन्म मिळेल अर्थात भगवंताच्या इच्छेने, भगवंताच्या लीलेत निकटचे सहकारी बनण्यासाठी व इतरांना सन्मार्गावर आणण्यासाठी. आणि हा दुसरा पर्यायच आपल्या भक्तांना मिळावा ह्यासाठीच त्रिविक्रम कलियुगाच्या मत्स्ययुगापर्यत स्वतःचे स्वरुप कलियुगात झाकून ठेवील आणि मागील जन्मांमध्ये ज्याने त्रिविक्रमाची भक्ती केली आहे, त्यांनास्वतः कडे आकर्षित करुन घेईल आणि त्यांच्याकडून हा मंत्रगजर करवून घेईल. 

लक्षात ठेवा! त्याच्या इच्छेविरुद्ध काहीही घडू शकत नाही -पापही आणि पुण्यही. (तुलसी पत्र १५१६)

परमपूज्य सद्‌गुरु श्री अनिरुद्ध बापूंचे प्रवचन (०५.०४.२०१२) - अक्षय तृतीया विशेष.

हरी ॐ

गेले सहा महिने तपश्चार्या चालू होती अनेक मंडळी गुरुक्षेत्रम मध्ये येत होती. नेमके काय घडत आहे किंवा घडले असा प्रश्न प्रत्येकाच्या मनात येत होता. योंगिद्रसिंहनी ह्यावर पुस्तिका ही लिहिली होती. किती जणांनी ती वाचली. एवढ्या लोकांमध्ये फक्त ७०-८० हात वर आहेत. म्हणजे अजून एवढी आमच्याकडे निरक्षरता आहे!! 

मी (प.पू.बापू.) आज एव्हढेच सांगेन की जशी माझ्या आईला हवी होती तशी ही तपश्चर्या सफल संपूर्ण झाली. मला जे हवे होते ते मला मिळाले. मी स्वार्थी आहे आणि माझा स्वार्थ हा माझ्या मित्रांसाठीच आहे. 

येणार्‍या कठीण काळात जो कोणी श्रद्धावान माझ्यावर संपुर्ण पणे विश्वास ठेवेल त्याला ह्या तपश्चर्येचे फळ मिळेल. श्रद्धावान म्हणजे ज्याची १०८% श्रद्धा आहे तोच खरा श्रद्धावान.  

 

जेव्हा माझी श्रद्धा आहे असे म्हणतो तेव्हा स्वत:ची किती श्रद्धा आहे ते प्रत्यकाने पडताळून पहायला हवे. आमची श्रद्धा लोलकाप्रमाणे डोलत असते. कधी ९० डिग्री तर कधी ३६० डिग्री. साईसत्चरीतात आपण १९, २३, ३२, ३८ व्या अध्यायात आपण श्रद्धा कशी असावी ते बघतो. श्रद्धा म्हणजे All or None एकतर पुर्णपणे नाहीतर काहीच नाही. ह्यामध्ये थोडे किंवा जास्त असे नसते. 

  

अश्या श्रद्धेवरच कुठलेही मोठे संकंट लीलया पार होऊ शकते. कलीयुगात मानवाचा जन्म मिळाला आहे म्हणजे पापाचे गाठोडे हे पुण्यापेक्षा नक्कीच जास्त आहे ह्याला कोणीही अपवाद नाही. त्यामुळे मी किती सात्विक किंवा मी किती वाईट असा विचार कधीच करु नये.

मात्रुवात्स्यल्यमध्ये आपण कलीचा प्रभाव कसा आहे हे वाचले. एक लक्षात ठेवा कलीयुगात प्रवेश करताना जेवढे जीव निर्माण केले गेले त्या प्रत्येकाची उत्क्रांती मानवापर्यंत झालेली असते. म्हणजेच सर्व योनींमधून प्रवास करत मानवाचे सात जन्म झालेले असतात. ज्याअर्थी मानवाचा जन्म आहे त्याअर्थी थोडेतरी सत्व गुण आमच्यात आहेत. जेव्हा सत्वगुण नाहीत तेव्हा गाय, घोडा, हत्ती, कुत्रा अश्या योनीत जन्म होतो. म्हणजेच मी जसा पवित्र नाही तसेच माझ्या आजुबाजुचेही कोणी संत नाहीत हे आम्हांला माहिती पाहिजे. 

 

आमचे combination कोणाही बरोबर नाही . आम्ही ३ युगे मानवाचा जन्म फुकट घालवला म्हणुन कलीयुगात आम्ही मानवाच्या जन्माला आलो, कारण कलीयुगात जास्तीत जास्त भोग भोगून घेतले जातात. 

जो कोणी माझ्यावर १०८% विश्वास ठेवेल त्याने कितीही पापे केली तरी योग्य वेळी त्यास मदतीचा स्त्रोत कमी पडू नये ह्यासाठी ही तपश्चर्या होती. माझे भांडार मी open  करुन ठेवले आहे. 

त्यासाठीच रामनवमीला मी येथे जप करत होतो. पण ह्या भांडारासाठी माझ्या आईची एकच अट आहे ती म्हणजे, "ज्याचे तुझ्यावर प्रेम आहे त्यालाच हे भांडार चोरता येईल".

ज्याचे माझ्यावर १०८% प्रेम त्याला ह्या भांडारातील एक टोपली उचल्यावर न मागताही १० टोपल्या पण मिळतील. म्हणूनच बाळांनो तुम्हांला आतपर्यंत जेवढी पापे आठवत असतील ती सोडून द्या. कारण आमच्या बापूने त्याची सोय केली आहे. आता ह्यापुढे मात्र चांगले वागायचे एव्हढेच लक्षात ठेवा. 

असं का? तर medical मधले उदाहरण बघू. समजा तुमच्या पोटात acidity झाली आहे आणि तेव्हाच खूप भूक लागली आहे अश्यावेळी जर तुम्ही एकदम तळलेले fish व झणझणीत रस्सा खाल्ला तर ह्यामुळे भूक भागेल पण किती वेळ बर वाटेल?  इथे परत acidity होणारच आहे. म्हणजेच जे योग्य आहे ते महत्वाचे असते. आपल्याला जीवनात कधी साध्या आजरावर औषध घ्यायचे नसते तर मग जेव्हा समृद्धी, शांती, समाधान ह्याविषयी जेव्हा रोग होतो तेव्हा आपल्याला doctor मिळत नाही. 

मला (प.पू.बापू) तुमची भीती घालवायची आहे. कारण भित्रेपणामुळे तुमच्याकडून ९९% चुका घडत असतात. 

कलीचे कामच भय उत्पन्न करणे आहे आणि मला तुम्हांला निर्भय बनवायचे आहे.

 "माझं बापूवर जेव्हढं प्रेम तेवढ्या प्रमाणात मी निर्भय".

    

वाल्याकोळ्याने १०,००० बलात्कार केले व तेवढ्याच प्रमाणात लुटमार केली. तरीही गुरुवर जेव्हा त्याने विश्वास ठेवला तेव्हा तो पूर्णपणे पापमुक्त झाला..... मग आम्ही का नाही होणार? म्हणूनच मनात ह्यापुढे भिती बाळगायची नाही. 

इथे प्रत्येकजण माझ्या फोटोशी बोलताना स्वत:च्या सोयीनुसार सांगत असतो. 

मी खरं सांगतो dr. अनिरुद्ध धैर्यधर जोशी नावाच्या माणसाला तुमच्या मनातील काहीही कळत नाही......त्यामुळे तुम्ही निर्धास्त रहा. 

इथे बघा माझं बोट दिसतेय... हे बोट म्हणजे बोटाची चामडी दिसतेय त्याच्या आत मधले रक्त, मांसपेशी दिसतात का? नाही. तुमचं ह्रुदय ७२ वेळा लब डब वाजतेय तुम्हांला ऐकू येतेय पण दिसते का? नाही. इथे आता हवा आहे पण ती कोणाला दिसत आहे का? नाही. मग इथे हवा आहे ह्याचा पुरावा काय ? प्रत्येक जण तुम्ही रात्री झोपता तेव्हा तुम्ही जिवंत आहात ह्याचा पुरावा काय? मी काही मोठा ज्ञानी नाही, मला सोप्या गोष्टी समजतात.

 

 म्हणजे जे दिसत नाही ते नसते हे खरं नाही. ह्याचाच अर्थ दिसतं तसे नसतं.

एक छोटीशी घडलेली गोष्ट सांगतो, एका गुरु कडे एक शिष्य होता तो अतिशय चिकित्सक होता. 

त्याने अनेक ग्रंथ वाचून काढले पण प्रत्येका बाबत त्याच्या मनात अनेक प्रश्न निर्माण होत असत त्यामुळे कधीही त्याला समाधान मिळत नसे तेव्हा गुरु त्याला म्हणाले, ’ बाबारे, तु कुठलातरी एकच ग्रंथ निवड व त्यावर मन एकाग्र कर व ते जीवनात उतरव "

सततच्या शंकानी त्रस्त होऊन तो शिष्य एकदा गुरुस म्हणतो, "तुम्ही मला एकच काहीतरी करायला सांगा ज्यामुळे मनाला शांती मिळेल " 

गुरु त्यास सांगतात उद्या जेवढ्या वेळ जमेल तेव्हढा वेळ, "जय हरी विठ्ठ्ल श्री हरी विठ्ठ्ल" हा जप कर" दुसर्‍या दिवशी उठल्यावर जप सुरु करणार तेव्हढ्यात ह्या शिष्याच्या मनात प्रश्न येतो की कधी पासुन करायचा, कुठल्या तिथीपासून करायचा ते गुरुने सांगितलेच नाही. परत हे प्रश्न घेऊन तो गुरुकडॆ जातो. 

गुरुंना म्हणतो, "महाराज, तुम्ही नीट मला आदेश दिला नाहीत" म्हणजे इथे त्याला चूक कोणाची वाटते? गुरुचीच!!

गुरु त्यावर म्हणतात, "ठिक आहे आज दुपारी बारा वाजता सुरु कर" आता स्पष्ट आदेश मिळाला असा विचार करुन तो बारा वाजता जप सुरु करणार तेव्हढ्यात त्याला प्रश्न पडतो, जप उभ्याने करायचा की बसून की सोवळे नेसुन ते गुरुने सांगितलेच नाही, जप करताना कांदा- लसुण खायचा का ते ही नाही सांगितले"

परत तो गुरुकडे येतो परत तक्रार करतो तुम्ही नीट आदेश नाही दिला. त्यावर गुरु सांगतात, "साध्या कपड्यात कर, चालताना, उठताना कधीही कर, जेवणाचेही काही बंधन नाही" परत तो प्रश्न करतो आताकधी सुरु करु कारण तो पर्यंत दुपार होऊन गेलेली असते. गुरु सांगतात "घरी गेल्यावर सुरु कर"

घरी गेल्यावर तो जप सुरु करणार तोच त्याला भुक लागते, त्याच्या स्वयंपाकीण बाईचे नाव विठाबाई असते. ती जेवण वाढते, तेव्हा त्याला भाजीत मीठ लागत नाही ह्या कारणावरुन तो विठाबाईचा उद्धार करतो.... विठे तुला अक्कल नाही, तू नरकातच जाशील, असा तोंडाचा पट्टा त्याचा सुरु होतो. 

जेवण झाल्यावर पोट जड झाल्याने त्याची शत पावली सुरु होते, शतपावली करताना gas सुटू लागतो. gas सुटताना नाव घ्यायचे कि नाही असा प्रश्न त्याला पडतो परत तो गुरुकडॆ त्याच अवस्थेत धावत जातो. त्यावर गुरु शेवटी त्याला म्हणतो, "बाबारे तुझ्या मनाला वाटेल तेव्हा नाव घे" 

ह्या कथेवरुन आपल्याला लक्षात येईल की आमच्या मनाला किती प्रश्न पडत असतात . एकदा विश्वास टाकला की तर्क कुतर्क करत बसू नका. आमची कधी पूर्ण श्रद्धा असते तर कधी काहीच नाही. 

जेव्हा झाड वाढते तेव्हा त्याची पाने, फुले, फळे आपल्याला दिसतात पण आपण पाणी-खत कुठे घालतो? मुळांनाच मग त्या पानांना सूर्यप्रकाश देण्याचे काम तो परमात्मा करत असतो.  

आम्ही सामान्य माणसं आहोत; सुख, मोह कितीही आकर्षक वाटले तरी आम्हांला मुळालाच म्हणजे श्रद्धेलाच पाणी घातले पाहिजे .

लक्षात ठेवा माझी श्रद्धा माझी आहे त्यावर कोणाचाच अधिकार नाही. तुमच्या पापात, चुकीच्या गोष्टीत तुम्हांला सगळ्यांचे सहाय्य मिळू शकते. पण हे श्रद्धेच्या बाबतीत घडत नाही. जर कोणी तुमची श्रद्धा कमी करु शकत असेल तर ह्याचा अर्थ तुमची श्रद्धाच नाही. 

झाडाला पानं, फुलं, फळ आल्यावर मी श्रद्धा ठेवेन तर असे होत नाही. तुमच्या मनात कुठले विकार, कुठली बीजे आहेत ह्याची तुम्हांला महिती असते का? ते फक्त तोच जाणतो. आम्हांला आमची श्रद्धा फक्त बळकट करायची असते. 

जेव्हा स्वत:ची भक्ती great  वाटू लागते तेव्हा श्रद्धा शून्य आहे असे समजावे. जर त्या परमात्म्याकडे श्रेष्ठ व कनिष्ठ असा भेदभाव नाही तर मग तो तुमच्याकडे कशाला हवा? 

सद्गुरुंच्या रांगेत माझे जे काही आहे ते कोणीही चोरु शकत नाही, म्हणूनच फालतू प्रश्नांना जिवनात स्थान द्यायचे नाही.

गुरुक्षेत्रम मंत्र बापूंनी आम्हांला म्हणायला सांगितला आहे मग तो पुर्वेकडे बसुन म्हणायचा की पश्चिमेकडे असे प्रश्न नकोत. समजा हा मंत्र १०८ वेळा म्हणायचा आम्ही ठरवले नियम केला आणि काही कारणामुळे जमू शकले नाही तर त्याचे ओझे बाळगू नका, आम्ही केलेले नियम आम्ही पाळू शकत नाही म्हणुन आम्ही नालायक आहोत असा कधीही समज करुन घेऊ नका.

आम्ही चांगल्या गोष्टीसाठी केलेले नियम पाळायची ताकद आम्हांला कुठून मिळणार आहे? तर बापूंच्या खजिन्यातून ...

स्त्रियांना ह्याची खरी गरज असते. स्त्रिची व्यथा तीच जाणू शकते. ती कितीही modern असली तरी तिच्या अनेक difficulties असतात . स्त्री जमात ही मातृत्व उदरात घेऊनच जगते. 

पंचशील परीक्षेमध्ये स्त्रियांचे प्रमाण जास्त असते पण तेच होम, स्तवन असेल तर स्त्रियांना माघार घ्यावी लागते. नवर्‍याची परवानगी, मुलांचे प्रश्न, घरातल्या जवाबदार्‍या अशी अनेक ओझी घेऊन स्त्रिया जगत असतात. म्हणूनच एखादी चूक घडली तर देव कोपेल अशी भिती स्त्रीला जास्त असते. 

म्हणुन मी एक partiality  केली आहे, मी पुरुषांना १० ग्रम efforts मध्ये ५०% देईन तर तेच स्त्रियांना १० ग्रम  efforts मध्ये १००% देईन. 

स्त्रियांनाच इथे झुकते माप का? तर मासिक पाळीच्या काळात स्त्रिचे मन चिडचिडे होते, मनाची अस्थिरता वाढते.ज्याला irritable mind म्हणतात, ह्या अवस्थेतुन त्यांना कायम जावे लागते. अशीच स्थिती तिची  menopause च्या काळातही होते, तिच्या शरीरात घडणार्‍या ह्या नैसर्गिक गोष्टी आहेत, हा कुठलाही विकार नाही हे तिच्या पतीने व घरच्यांनी समजुन घेतले पाहीजे. 

 घरातील स्त्रीच धर्माचे संस्कार सांभाळत असते. कुठलाही सण असो घरात तो सण साजरा करताना स्त्रीयाच जास्त झटत असतात. त्याच घरातले विविध सण सांभाळतात. स्त्रीच मुलाला घडवते, सासर्यांना सांभाळते, नवर्याची काळ्जी घेत असते. 

ह्या तपश्चर्येचे सगळॆ फळ open आहे. त्यामुळे तुमच्या श्रद्धेच्या आड येणार्‍या नानाविध प्रश्नांना ह्यापुढे घाबरायचे नाही.कितीही मोठ्यात मोठी चुक झाली तरी तुमचा बापू समर्थ आहे सांभाळायला.

चित्रगुप्ताचे मला माहित नाही पण माझ्या (प.पू.बापू) मनाच्या पटलावर तुमच्या चुका, दोष किंवा पापे मी कधीच लिहुन ठेवत नसतो. म्हणुन मला काहीही कळ्त नाही . हे negative account  माझ्याकडे (प.पू.बापू) कधीच नव्हते आणि ह्यापुढेही कधीही नसेल.

मला फक्त तुम्ही किती भक्ती केली ? तुम्ही किती चांगल्या गोष्टी केल्या? ह्या तुमच्या फक्त चांगल्या गोष्टींचे  account माहीत असते. 

गुरुक्षेत्रम असो की पुरुषार्थ धाम हे सगळे बापुंनी आमच्यासाठी दिले आहे हे लक्षात ठेवा. 

कित्येकांच्या घरात अनेक देवांचे भरमसाठ फोटॊ असतात. एकाच खोलीत बाबांचा फोटो आहे, स्वामींचा आहे, गणपतीचा आहे, चण्डिकाकुलाचा आहे, अनिरुद्ध बाबाचा आहे... इतके फोटो असतात की ते कुठे ठेवायचे हा प्रश्न पडतो.  ह्याबाबतीत मागेही मी एकदा सांगितले होते की, फोटो किंवा मुर्ती ज्या पुजेला लावायच्या त्या मोजक्याच असाव्यात. इतर फोटो लावायचे असतील तर ते प्रेमाने जरुर लावु शकतात. 

कारण घरात ५० फॊटो असतील तर त्या सर्व फोटॊंची रोज पुजा करणे शक्य नाही,आणि मग एखाद्या दिवशी जर पुजा करायची राहुन गेली तर मनात भिती -शंका निर्माण होऊ लागतात.

हल्ली लग्नात किंवा इतर समारंभात देवाच्या मुर्ती भेट देतात, हे चुकीचे आहे. आतापर्यंत जे घडले ते घडले पण ह्यापुढे उगाचच कोणालाही देवाच्या गोष्टी भेट म्हणुन देत जाऊ नका. कारण ह्यात आपण किती सायंफिटीक गोष्टी पाळतो? हे आपल्याला कळत नाही.

 जर एखाद्या व्यक्तीकडे already एका देवाची मुर्ती असेल तर तुम्ही त्याच देवाची अजुन एक मुर्ती भेट देऊन त्या व्यक्तीला संकटात टाकता. कारण ही मुर्ती विकता येत नाही की मोडता येत नाही. आज हे मुद्धामहुन सांगतोय कारण गेल्या १२ महिन्यात मला असे मुर्तीविषयी १८१ प्रश्न विचारले गेले. 

अशी मुर्ती दिल्याले तुम्हांला पुण्य मिळत नाही. प्रत्येक तिर्थक्षेत्राला गेल्यावर तिथला फोटो आणलाच पाहिजे असे कुठलेही बंधन नसते. 

अश्या जर अनेक देवाच्या मुर्ती घरात असतील तर त्यासाठी आपल्या धर्मात स्पष्टपणे एक विधी सांगितला आहे. 

ह्यासाठी अक्षय तृतीयेच्या दिवशी ब्राम्हमुहूर्तावर उठुन एकाच देवाच्या २-२ मुर्त्या झाल्या असतील तर त्या सर्व फोटॊंचे, मुर्त्यांचे पंचोपचाराने पुजन करायचे. म्हणजेच 

(१) स्वत:च्या हातांनी उगाळलेले चंदन सर्व फोटोंना लावायचे.

(२) नंतर दोन प्रकारच्या अक्षता पिवळ्या व लाल (हळदीची आणि कुंकवाची) सर्व फोटोना अर्पण करायच्या. 

(३) सुगंधित फुले सर्व फोटोना अर्पण करायची.

(४) सुक्या खोबर्याची एक वाटी + गुळ हा नेवैद्य (सर्व फोटोना मिळून एकच नेवैद्य) अर्पण करायचा.

(५) व शेवटी धूप दाखवायचा. 

असे पुजन झाल्यावर एक साष्टांग घालायचामग हे सगळे फोटो व मुर्त्या एका सोवळ्यात बांधून दुपारी १२ वाजायच्या आत पाण्यात विसर्जन करायच्या.

घरात भारंभार देवाच्या मुर्ती ठेवल्याने तुमचे concentration होत नाही. एखाद्या दिवशी एखाद्या फोटोची पुजा चुकली तर मनात भीती निर्माण होते. ह्या भयामुळे प्रेम कमी होते. 

एकाच देव्हार्‍यात एकाच देवाच्या दोन मुर्ती कधीही ठेऊ नयेत कारण ती मुर्ती ही केवळ मुर्ती नसते तर त्या देवाची शक्ती असते व ती शक्ती तुमच्या capacity  नुसार कार्य करत असते. फोटोच्या बाबतीत असे नसते. 

कुठल्याही देवाच्या सगुण मुर्ती अश्या चिन्हांनी बनलेल्या असतात की आपोआप त्या देवाची कार्यशक्ती त्यात येते तिथे वेगळी प्रतिष्ठापना करावी लागत नाही. आपण सामान्य मानव त्यामुळे आपली देवाकडुन ग्रहण करण्याची capacity किती असणार? त्यातही आपण जर आपल्या देवाच्या कार्यशक्तीला दोन मुर्ती मध्ये विभागले तर आपल्याला काय मिळणार ?

आजपासुन निर्भयपणे जगा. माझ्यासोबत म्हणा...(सगळे प.पू.बापूंसोबत म्हणतात..)

" मी आजपासुन सगळी भीती सोडुन दिली..पुर्ण काळोख, आजुबाजुला शेकडो भुते असली तरी माझं कुणीही वाकडं करु शकणार नाही. उलट मीच त्या भुताला चांगली गती देऊ शकतो .."

कारण तपश्चर्या आमच्या बापाने केली आहे ...म्हणजे ही वडिलोपार्जित इस्टेट आहे, ही कुणालाही नाकारु शकत नाही.

"मी (प.पू.बापू) फक्त माझ्या आईचे नियम पाळतो..आणि तिचे नाव आहे क्षमा.

माझी बाळे निर्भय बनली तर माझ्या तपश्चर्येचा आनंद मला जास्त असेल "

ह्याच वर्षी मी परत एकदा उपासनेला बसणार आहे पण तेव्हा मंडप नसेल.आज जे काही बोललो तसे वागणे ज्यांना जमत नसेल त्यांना booster dose देण्यासाठी ती उपासना असेल. तेव्हा मी कुठेही फिरेन कोणाच्याही घरात जाईन... मग तेव्हा तुम्ही तुमचे दरवाजे लावा अथवा नका लावु.... I dont care .  ok

मुलांना काय घडवताय, गरुड की पोल्ट्रीची कोंबडी ....???

मुलांना काय घडवताय, 

गरुड की पोल्ट्रीची कोंबडी ....???

--------------------------------

एक पालक त्यांच्या मुलाला घेऊन आले. मुलांचे शिक्षण कॉन्व्हेंटमध्ये झालेले. पुढे विदेशातून इंजिनिअरिंग व एमबीए करून आलेला, एक दोन व्यवसायात अपयश आलेले, नोकरीतही तग धरत नाही, महिना २०-२५ हजार कमवण्याचाही आत्मविश्वास नाही. का झाले असावे असे? मुलांच्या एकंदर सर्व बाबींचे मानशास्त्रीय विश्लेषण केले आणि हा लेख लिहावासा वाटला, जेणेकरून सर्वसामान्य पालकांच्या जीवनात प्रकाश पडेल.

बरेच यशस्वी उद्योजक कोट्याधीश होतात, शेकडो इंजिनिअर्सना आपल्याकडे नोकरीस ठेवतात, पण अशा यशस्वी उद्योजकांचे बालपण कोमेजून गेलेले असते, त्यांना कॉन्व्हेंट व इतर ऐषोराम लहानपणात किंवा कॉलेज जीवनात मिळालेले नसतात. ज्यांना संपूर्ण सुखसोयी मिळतात, ते आयुष्यात अनेकदा अपयशी होतात, पण ज्यांना फाटक्या सुध्दा सुविधा मिळत नाहीत व ज्यांचे बालपण खडतर असते असे लोक यशस्वी बनतात; असे का, याचे मानशास्त्रीय विश्लेषण शास्त्रीय भाषेत खूपच क्लिष्ट आहे, तुम्हाला सहज समजावे म्हणून गरुड व पोल्ट्रीच्या कोंबडीचे उदाहरण घेतले आहे. गरुड हे स्वयंभू व शून्यातून आयुष्य सुखात करू, स्वत:च्या हिंमतीवर जगणाऱ्या यशस्वी व उद्योजक व्यक्तीचे प्रतीक आहे, तर पोल्ट्रीची कोंबडी ही ज्यांना लहानपणापासून सर्व गोष्टी आयत्या मिळाल्या व शेवटी स्वत: कोणतीही शक्ती न उरलेल्या व आत्मविश्वास हरवलेल्या व्यक्तीचे आहे.

आज श्रीमंत पालक मुलांच्या भवितव्यासाठी अमाप पैसा खर्च करतात. पूर्वी शिक्षण एक वर्षासाठी २-३ हजारात व्हायचे, आज तो खर्च ३० – ३५ हजारात गेला. मुलांना कॉन्व्हेंट शाळा, सकाळी बिस्किट, मॅगी, केक, स्कूल बस, घरी परत आल्यावर हातात जेवण, पुस्तके व गाईड्स, क्लासेस, पॅरेंट मीटिंग, लॅपटॉप त्यावर शैक्षणिक माहिती, पालकही अभ्यास घेतात, मुलांना वार्षिक सहल, गृहपाठ, प्रोजेक्ट, अजून बरंच काही. मुलं बिचारी रोबोटप्रमाणे या सर्व घडणाऱ्या गोष्टींतून पुढे चालत राहतात, जसं मुंबईत गर्दीतून माणूस पळत राहतो. त्यानंतर हायस्कूलला असतानाच २०-२५ हजाराचा मोबाईल मिळतो. कॉलेजला गेल्यावर १ ते १.५ लाखाची बाईक मिळते. विदेशात एमबीए करण्यासाठी पालक १०-१५ लाख भरतात व मुलगा फॉरेन रिटर्न होतो. तोपर्यंत सर्व काही आनंदात चाललेले असते. आपला मुलगा म्हणजे खूप हुशार, हिरो, मोठ्या कंपनीचा सीईओ वगैरे बनणार इत्यादी चर्चा, प्रशंसा सर्व नातेवाईक करत असतात. परंतु लवकरच दुर्दैवाने तो भ्रमाचा भोपळा फुटतो. मुलगा जेव्हा खऱ्या कॉर्पोरेट मार्केटमध्ये येतो, तेव्हा त्याचे स्थान शून्य असल्याचे कळते. १० ते १५ हजाराची नोकरीही मिळत नाही. उद्योजक व व्यवसाय करावा, तर वास्तवाचे कोणतेही ज्ञान नसते. 

पोल्ट्रीच्या कोंबडीप्रमाणे ऐतखाऊ व लाडात वाढलेल्या अशा मुलाची मार्केटमधले गरुड एक मिनिटात शिकार करू शकतात व असा मुलगा व्यवसायात अपयशी होतो. काय चुकले असेल या पालकांचे? एवढा पैसा खर्च केला शिक्षणावर, मग मुलं अपयशी का? पालकांचे काय चुकत गेले, तर शाळेत असतानाच त्याला २०-२५ हजाराचा मोबाईल दिला; त्याला मोबाईल कोणतेही श्रम व तसदी न घेता मिळाला, पण ते २०-२५ हजार कमवायला बाहेर किती मेहनत करावी लागते ह्याचे ज्ञान तुम्ही दिले का? कॉलेजमध्ये गेल्यावर १ ते १.५ लाखाची बाईक घेवून दिली, पण ते पैसे कमवण्यासाठी किती महिने, वर्षे कष्ट उपसावे लागतात हे मुलांना माहीत आहे का? जसे पोल्ट्रीच्या कोंबडीला पिंजऱ्यात बसवले जाते, रोज समोर खाद्य टाकले जाते; पण त्या कोंबडीला हे माहित नसते, की हे खाद्य शोधण्यासाठी शेतात किती फिरावे लागते, ते धान्य व खाद्य गोळा करण्यासाठी व मिळवण्यासाठी पंखात बळ असावे लागते, चालण्यासाठी पायात ताकद असावी लागते. ते पंखातील बळ व पायात ताकद ह्या कोंबडीत कधी येतच नाही. 

याउलट मला अनेक यशस्वी उद्योजक भेटतात, ज्यांची सुरवात शून्यातून झाली व आज करोडोचे मालक आहेत. लहानपणी शाळेची पुस्तके जुनी, फाटलेली, मित्रांची किंवा भावाची वापरली. शाळा घरापासून २-३ किलोमीटर होती, शाळेत जायला साधी सायकलही नव्हती. पाटी, दप्तर पाठीला अडकवायचे व मित्रांसोबत चालत जायचे. जेवणाच्या डब्यात आईने दिलेली भाजी व भाकरी खायची. आठवड्यातून एखाद्या दिवशी तेल लावलेली चपाती मिळायची. केक, मॅगी काय असते आणि ते जेवणाच्या डब्यात देतात हे माहितही नव्हते. शाळा सुटल्यावर स्वतःच अभ्यास करायचा, गृहपाठाबद्दल मित्रांना विचारायचे, नाही जमलं तर मास्तरांचा मार खायचा आणि सुट्टीच्या दिवशी आईला घरकामात व शेतात मदत करायची. 

कधी कधी पारलेचा बिस्कीटचा पुडा मिळायचा यांच्यासाठी तोच केक. एक रुपयाचा रंगीत कागद आणायचा, झाडाचा डिंक काढायचा, बांबूच्या काड्या, दोन रुपयाची दोऱ्याची गुंडी व अशा तऱ्हेने हाताने बनवलेला पतंगाचा खेळ सुरू व्हायचा. (आज मुलांना २० हजाराचा मोबाईल पालक देतात, ते ५ रुपयात मिळणारी पतंगाची क्रिएटीव्हिटी कशी शिकवणार व तो मुलगा कल्पक उद्योजक कसा होणार?) कसे बसे बारावीपर्यंत शिक्षण करायचे. शिकण्याची इच्छा असते, इंजिनिअर व्हावे, पुण्याला जावे, मुंबईला जावे, परदेशात जावे, पण वडिलांनी साफ सांगितले, आपली तेवढी आर्थिक परिस्थिती नाही. आता कमवायला लागा आणि शिकायचेच असेल तर कमवत शिका. १२ वी नंतर छोटी मोठी कामे व खाजगी क्लासेस, थोडी फार शेती करायची व आपण कमावलेल्या पैशातून पुढचे शिक्षण पूर्ण करायचे. नोकरी कामधंदा व व्यवसाय स्वतःच शोधायचा. अशी मुलं पुढे होतात गरुड... कारण त्यांना लहानपणापासून खेळणी विकत घेण्यासाठी पटकन ५०० रुपये मिळत नाहीत. ती मुलं स्वत: विटीदांडू व पतंग बनवतात. त्यांच्यात क्रिएटीव्हिटी वाढीस लागते. ज्यांना पालकांकीडून फटक्यात पैसे मिळतात, तो डोके चालवायची तसदीच का घेईल? शाळेत असताना ज्यांना घरची शेती, घरकाम, दुकानातील काम करावे लागते, त्यांना काम केल्याशिवाय पैसा मिळत नाही हे कळते. गरुडाप्रमाणे त्यांच्या पंखात बळ येते. व्यावहारीक वास्तव त्यांना खूप कमी वयात कळते. १२वी नंतरच स्वत:च्या हिंमतीवर जगल्यामुळे गरुडाप्रमाणे स्वतःचे अन्न मिळवण्यासाठी स्वतः शिकार करायला शिकतात. अशी मुलं प्रचंड आत्मविश्वास असणारी असतात, त्यांच्यात प्रचंड व्यावहारिक ज्ञान असते. ते स्वत:चा निर्णय स्वतः घेतात. गरुडाप्रमाणे उंच भरारी घेण्याची त्यांची जिद्द असते. ह्या मुलांना सांगावे लागत नाही, ती प्रगतीच्या दिशेने सुसाट वेगाने सुटतात. जेव्हा ढगांचा गडगडाट होतो, तेव्हा कोंबड्या खुराड्यात लपून बसतात; पण गरुड मात्र ढगाच्या वरती जाऊन हवेत उडत असतो. जेव्हा अशा गरुड मुलांची स्पर्धेच्या जगात कोंबड्याप्रमाणे वाढवलेल्या मुलांशी भेट होते, तेव्हा गरुड मुलं ह्या कोंबड्याची शिकार करतात व यशस्वी उद्योजक म्हणून पुढे येतात. 

पालकांनो स्वत:ला विचारा !!!!!

तुम्हाला तुमच्या मुलांना काय बनायचे आहे गरुड की पोल्ट्रीची कोंबडी?

Gudhipadwa Story (गुढीपाडवा)

गुढी पाडव्याची बापूंनी सांगितलेली कथा 

हरि ॐ 

" गुढीपाडवा " ज्या दिवसाची वाट पाहत, श्री रामांची प्रतिमा डोळ्यात अखंड चौदा वर्षे धारण करणाऱ्या त्या माता कौसल्येचा तो हा दिवस . ज्या दिवसाची वाट पाहत, भक्तश्रेष्ठ भरताने चौदा वर्षे श्रीरामांच्या पादुका सिंहासनावर ठेऊन राज्यकारभार केला तो हा दिवस. ज्या दिवसाची वाट पाहत, चौदावर्षे त्यांच्या लाडक्या श्रीरामांप्रमाणे संन्यासी जीवनव्यथित करणाऱ्या अयोध्यावासियांचा तो हा दिवस . प.पू. अनिरुद्ध बापूंनी त्यांच्या रामरक्षेच्या प्रवचनातून "गुढीपाडव्याच्या" दिवशी घडलेली कथा सांगितली होती.

 हरि ॐ 

ज्याक्षणाची वाटपहात सर्वांचे डोळे लागले होते तो क्षण आला, श्रीराम अयोध्येत परत आले. अयोध्येतल्या सर्व दिशांनी आनंद बहरत होता. सर्व चराचर वेगळ्याच मंत्रमुग्ध वातावरणात वावरत होते. त्यांचे प्राणप्रिय श्रीराम ,माता सीता, लक्ष्मणासह ,सुग्रीव आणि समस्त वानार्सैनिकांसाहित परत आले होते. हनुमंत भक्तश्रेष्ठ भरताच्या प्रतिज्ञेमुळे आधीच पोहचले होते. राजमहालात पोहचल्यावर सर्वांचेच जोरदार स्वागत झाले. श्रीरामचंद्रानी राजमहालातील सर्वांचे क्षेमकुशल विचारले. नंतर श्रीराम मातासीतेसह लक्ष्मण,भरत, आणि हनुमंत अयोध्येतून फेरफटका मारावयास निघाले. 

चौदा वर्षे संयासाप्रमाणे जीवन जगणारी अयोध्या नगरी आज विविध रंगांनी नटलेली होती . विविध रांगोळ्या आणि फुलांनी रस्ते सजलेले होते .सर्व अयोध्या वासियांनी आपल्या लाडक्या श्रीरामचंद्राच्या स्वागतासाठी रंगबेरंगी वस्त्रांची गुढी दारात उभारली होती . सर्व अयोध्या वासीयांच्या चेहऱ्यावरील आनंद पाहून पंचायतन सुखावत होते, आशीर्वाद देत होते. 

अयोध्येचे हे सौंदर्य न्याहाळताना लक्ष्मणाची नजर एका गुढीवर गेली.जी गुढी फक्त साध्या,जुन्या वस्त्राची उभारली होती . त्यावर लक्ष्मणाने श्रीरामांना विचारले ," बंधू ! ती गुढीच फक्त का बरे साध्या वस्त्राची उभारली आहे?" त्यावर श्रीराम म्हणाले ,"चला आपण त्या घरात जाऊन पाहूयात." 

पंचायतन त्याघरी पोहचल्यावर त्या घरातील सर्वांना अतिशय आनंद झाला . पंचायत्नाच्या स्वागतासाठी सर्वांची एकाच लगबग उडाली . श्रीरामचंद्रा बरोबरील सर्वांचे त्यांनी योग्य रीतीने स्वागत केले.

सर्वांचे क्षेमकुशल विचारून श्रीरामचंद्रांनी प्रश्न केला ," फक्त आपल्या घरासमोरील गुढी का बरे साध्या वस्त्राची उभारली आहे ?" यावर त्या घरातील एक व्यक्ती म्हणाला " देवा,आपण येणार म्हणून आम्ही सर्वजण आनंदून गेलो होतो. पण आमच्या घरातील सर्वात वयोवृद्ध व्यक्ती खूपच आजारी होती म्हणून दुखी होतो . मनोमन तुमची प्रथांना करत होतो कि त्यांना तुमचे दर्शन होवो. पण त्यांनी त्यांची अखेरची घटिका ओळखली होती .त्यांनी घरातील सर्वांना जवळ बोलावून घेतले व म्हणाले,' मला काही श्रीरामांचे दर्शन घेता येणार नाही असे वाटते. माझ्याकडे आता मोजकेच श्वास शिल्लक आहेत . तेव्हा माझ्या मरणानंतर तुम्ही शोक करत बसू नका.त्याऐवजी श्रीरामचंद्राच्या स्वागतात आनंदाने सहभागी व्हा..' 'माझी फक्त एकच इच्छा आहे ,तुम्ही त्यांच्या स्वागतासाठी जी गुढी उभाराल ती मात्र ह्या वस्त्राने उभारा , कारण श्रीराम जेव्हा अयोध्येतून निघाले होते तेव्हा त्यांची चरण धूळ या वस्त्रामध्ये मला 'कृपाशीर्वाद' म्हणून मिळाली होती.' " 

सर्वांचे डोळे पाण्याने भरले .श्रीरामांच्या चेहऱ्यावर अतीव करुणा दाटली होती. ते गुढी जवळ गेले व त्यांनी आपल्या कंबरेचा शेला काढला आणि त्या गुढीवर लावला व त्या गुधीवरील ते जुने वस्त्र आपल्या कंबरेला बांधले.तो क्षण सर्वांच्या मनाला मोहून गेला.तो क्षण श्रीरामचंद्राची त्यांच्या भक्तांबध्ल असणार्या प्रेमाची साक्ष देत होता. त्यानंतर सर्वजण राजमहालात परत आले. 

आता सर्व वानार्सैनिकांनी दिलेल्या योगदानाबद्दल त्यांचा सत्कार करण्याचा कार्यक्रम माता सीतेने आखला होता.त्यानुसार सर्वाना भेटवस्तू, त्यांचा उचित सत्कार करण्यात आला. शेवटी हनुमंताची वेळ आली .आता माता सीतेला प्रश्न पडला कि हनुमंताला कोणती भेट द्यावी? त्यावर त्यांनी हनुमंतालाच विचारले,"तात! आपणाला आम्ही कोणती भेट द्यावी? " त्यावर हनुमंत म्हणाले , "माते, श्रीरामांनी मला सर्व काही दिले आहे . पण तू म्हणतेच आहेस तर मला आज एका गोष्टीचा मोह होतोय, 'श्रीरामांनी त्यांच्या कंबरे भोवती बांधलेल्या त्या जुन्या वस्त्राचा.' " त्यावर माता सीतेने स्वतः ते जुने वस्त्र श्रीरामांच्या कंबरेचे काढले आणि हनुमंताच्या कंबरेला बांधले. 

भक्तांच्या प्रेमा पेक्षा त्यांच्यावर दुप्पट प्रेम करणाऱ्या श्रीरामांचा आणि हनुमंताचा सर्वांनी जयजयकार केला.

 "प.पू .बापू त्यावेळी म्हणाले होते कि," ही कथा जो कुणी गुढी पाडव्याच्या दिवशी स्मरण करेल त्याला काय मिळेल ते मी आता सांगणार नाही." 

!! हरिओम !!

Tiananmen Square Massacre - Then and Now

31 years ago, on today's date, Chinese communist party (CCP) brutally crushed pro-democracy protests lead by Chinese Students in Beijing's Tiananmen Square.

Chinese military equipped with assault rifles and tanks fired at the demonstrators mercilessly. Estimates of the death toll vary from several hundred to several thousand, with thousands more wounded. The incidence is remembered as 'Tiananmen Square Massacre'.

Cut to today's date - we are witnessing the scenario wherein Communist China is yet again in trouble due to the Wuhan Corona Virus. Everyday, anger against china is rising all over the world. Yet again, China wants to silence those who try to speak against them.

Coronavirus have already weakened World economies, Various Chinese apps like TikTok, PUBG are already at work weakening thinking process of the youth all over world. China's land grabbing tricks are rampant in various parts of the worlds like South China Sea, Hong Kong, ladakh, Arunachal Pradesh, Tibet, Mount Everest, and now CCP is also claiming entire countries of kazakhstan and kyrgyzstan. 

China's methods to crush the democracy, the voice of youth have changed, but their intentions remain the same.